Διαβάζοντας το κλείσιμο ("...Σε αυτό το άρθρο υπάρχουν γνώμες, πραγματικά γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου...") μπορώ να πω οτι ο Β., quasi δημοσιογράφος - βλαχομπαρόκ ημιμαθής - wanna be rich editor Νεοελληνας, επιχειρεί να εισέλθει στα άδυτα της καθαρής λογικής και της φιλοσοφίας, υποδυομενος ότι γνωρίζει τι σημαίνει αξιολογικη κρίση. Θα έλεγε κανείς οτι το πρωτο στάδιο δικαιολογησεως του είναι μόνο η συγγνωστη νομική πλάνη, στην οποία τελεί όποιος πεπλανημενως πιστεύει οτι συντρέχουν οι προϋποθέσεις αρσεως του αδικου χαρακτήρα της δυσφήμησης (362, 367 ΠΚ κλπ.)
Όσα λέει όμως για το Χ. είναι λίγα, και ειδικά οσον αφορά στο θεμα της ασφαλειας, ο άνθρωπος υπήρξε πράγματι Υπουργός Ναρκισσιστικής Τραγωδίας (κατα το γνωστό ορισμό: "μιμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω..."), πιστώνοντας εις εαυτόν άνευ δικαιώματος κάθε εξέλιξη σε προσωπική επιτυχία απολαμβάνων διαρκώς τα εύσημα του Τυπου (μεταξύ άλλων τότε και του Κυρίου Β. ...).
Στη σύγχρονη Ελλαδα σπεύδει κανείς να απαξιώνει τα άξια επαίνου και να επαινεί τα ανάξια λόγου, αλλά χείρων αναδύεται γεγονός, όταν ανάξιοι απαξιώνουν ανάξιους, διότι τότε δεν έχουμε doppel negatio est affirmatio, αλλά τριπλή άρνηση, που καταλήγει πάλι σε αρνητικό πρόσημο. Δυστυχώς πρέπει ο αναγνώστης του Β. να συμφωνήσει με τον ανάξιο λόγου συγγραφέα και στη συνέχεια να τον αναγορεύσει τιμητή.
Τινά περί των αξιολογικων κρίσεων. Οι αξ. κρίσεις διαφέρουν απο τα πράγματα σε ενα: οι μεν αποδίδουν το πραγματικό, τα δε είναι το πραγματικό. Αν ο Β. παρουσιάζει γεγονότα από τη δράση του Χ., εκφέρει πράγματα με γραπτό λόγο, και δεν θα έπρεπε να απολογείται σε μια ιστορία "...δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν...", ομολογών έτσι το άδικο της συμπεριφοράς του και προσδοκών σε μια προϋπόθεση άρσεως του αδίκου χαρακτήρα της πράξης του.
