Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.,
«Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία/ δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,/ και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,/ ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός/ να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή. Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία/ είναι που κάμνουνε μια ιστορία/ μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί/ αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ/ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,/ για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,/ κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,/ με την απαίτηση να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες./ Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·/ η κατοχή σας είν' επισφαλής:/ ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες./ Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή./ κι από την άλληνα την συναφή,/ κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·/ είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;/ σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη. Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,/ βρίσκουν και βρίσκουν περιττά και να παυθούν ζητούνε·/ πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς. Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,/ κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,/ απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,/ να δούμε τι απομένει πια, μετά/ τόση δυνατότητα χειρουργική. Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός./ Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία./ Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια./ Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία./ Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;/ Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός».
Ως «κακά ρεπορτάζ» επέκρινε τα ποιήματα του Καβάφη ο Παλαμάς...
