Υπόχρεος για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στην ανώνυμη εταιρεία

Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 1 του ΑΝ 86/1967 ορίζεται στην μεν παρ. 1 ότι «όποιος υπέχει νόμιμον υποχρέωση καταβολής των βαρυνουσών αυτόν ασφαλιστικών εισφορών (εργοδοτικών) ασχέτως ποσού, προς τους εις το Υπουργείο Εργασίας υπαγομένους πάσης φύσεως Οργανισμούς Κοινωνικής, Πολιτικής ή Κοινωνικής Ασφαλίσεως ή ειδικούς λογαριασμούς δεν καταβάλλει ταύτας εντός μηνός αφ’ ης κατέστησαν απαιτηταί προς τους ως άνω οργανισμούς τιμωρείται ……» και στην παρ. 2 «ότι όστις παρακρατεί ασφαλιστικάς εισφοράς των παρ’ αυτώ εργαζομένων επί σκοπώ αποδόσεως εις τους κατά την παράγραφον 1 οργανισμούς δεν καταβάλλει ή δεν αποδίδει ταύτας προς τους ανωτέρω Οργανισμούς εντός μηνός αφ’ ης κατέστησαν απαιτηταί τιμωρείται επί υπεξαιρέσει δια φυλακίσεως τουλάχιστον 10 μηνών και χρηματικής ποινής τουλάχιστον 10 χιλιάδων δρχ.».

Σύμφωνα με το άρθρο 7 του Α.Ν. 86/1967 (όπως τροποποιήθηκε με τον ν. 4075/2012), «Για εργοδότες μη φυσικά πρόσωπα που δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές υπέρ ΙΚΑ – ΕΤΑΜ… ως αυτουργοί των αδικημάτων του παρόντος θεωρούνται: α) στις ημεδαπές ανώνυμες εταιρείες οι πρόεδροι των Δ.Σ., οι διευθύνοντες ή εντεταλμένοι ή συμπράττοντες σύμβουλοι, οι διοικητές, οι γενικοί διευθυντές και γενικά κάθε πρόσωπο εντεταλμένο είτε άμεσα από το νόμο είτε από ιδιωτική βούληση είτε με δικαστική απόφαση στη διοίκηση ή διαχείριση αυτών. Αν ελλείπουν όλα τα παραπάνω πρόσωπα, ως αυτουργοί θεωρούνται τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των εταιρειών αυτών, εφόσον ασκούν πράγματι προσωρινά ή διαρκώς ένα από τα καθήκοντα που αναφέρονται πιο πάνω».

Συνεπώς, για να υφίσταται ποινική ευθύνη στο πρόσωπο των μελών του Δ.Σ. θα πρέπει:

α) να ελλείπουν οι πρόεδροι του Δ.Σ., οι διευθύνοντες ή/και εντεταλμένοι σύμβουλοι, διευθυντές κλπ. και

β) να αποδειχθεί ότι τα μέλη πράγματι ασκούσαν διοίκηση.

Καμία εκ των δύο προϋποθέσεων (οι οποίες πρέπει να υφίστανται σωρευτικά) δεν συντρέχει στη προκείμενη περίπτωση στο πρόσωπό μου.

Τα ανωτέρω επιβεβαιώνονται από την από 4-2-2013 ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ κ. ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΟΥ Ι.Κ.Α., σύμφωνα με την οποία «…με το άρθρο 25 παρ. 1 του Νόμου 4075/2012 (ΦΕΚ Α'/89) ορίζονται πλέον ρητά τα φυσικά πρόσωπα που διώκονται ως αυτουργοί των αδικημάτων του άρθρου 1 του Α.Ν. 86/1967 (Α'/136), για οφειλές των νομικών προσώπων, στα οποία ασκούν τη διοίκηση ή διαχείριση. Επισυνάπτεται πίνακας με τους υπεύθυνους ανά νομική μορφή, που θεωρούνται ως αυτουργοί των αδικημάτων του άρθρου 1 του Α.Ν. 86/1967 (Α'/136)…».

Τα ανωτέρω γίνονται δεκτά και από την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, σύμφωνα με τα οποία μόνη η ιδιότητα ενός προσώπου ως μέλους Δ.Σ. (πολύ δε περισσότερο ως «μη εκτελεστικού μέλους») δεν αρκεί για να τον καταστήσει υπόχρεο προς καταβολή των εισφορών στο ΙΚΑ, ενώ επί ανωνύμων εταιρειών την ευθύνη τη φέρει ο διορισθείς ως νόμιμος εκπρόσωπος της επιχείρησης (βλ. Α.Π. 662/2013 ΑΠ 525/2010, Α.Π.612/2009, Α.Π. 1109/2002, 680/2003, 1037/2004, 524/2006, Α.Π. 1378/2004, Α.Π. 1137/2001, Α.Π. 1442/2001. Βλ. και ΠλημμΘήβας 1062/2010 για μη εκτελεστικά μέλη Δ.Σ., σύμφωνα με το ν. 3016/2002).

Ειδικά σύμφωνα με την ΑΠ 662/2013 «…όταν εργοδότης είναι ανώνυμη εταιρεία υπόχρεος για την καταβολή των παραπάνω εισφορών είναι, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 4 του Ν. 2556/1997, όπως αντικαταστάθηκε από το άρ. 61 παρ. 2 Ν. 2676/1999, σε συνδυασμό με το άρ. 115 του Ν. 2238/1994, ο διευθύνων σύμβουλος αυτής (ΑΠ 1394/2012, ΑΠ 525/2010, ΑΠ 404/2008)… Από τις διατάξεις αυτές συνάγεται ότι α) για ασφαλιστικές εισφορές που έχουν γεννηθεί μέχρι τις 11-4-2012, που θεσπίστηκε η παρ. 7 του Α.Ν. 86/67 και οφείλουν ανώνυμες εταιρείες, υπόχρεος για την καταβολή τους είναι μόνον ο διευθύνων σύμβουλος αυτής και β) για ασφαλιστικές εισφορές που γεννήθηκαν μετά τις 11-4-2012, που θεσπίστηκε η παρ. 7 του ΑΝ 86/67, και οφείλουν ανώνυμες εταιρείες υπόχρεοι για την καταβολή τους είναι τα πρόσωπα που ορίζονται στην παράγραφο αυτή (Πρόεδροι των Διοικητικών Συμβουλίων, οι διευθύνοντες ή εντεταλμένοι ή συμπράττοντες σύμβουλοι, οι διοικητές, οι γενικοί διευθυντές και γενικά κάθε πρόσωπο εντεταλμένο είτε άμεσα από το νόμο, είτε από ιδιωτική βούληση είτε με δικαστική απόφαση στη διοίκηση ή διαχείριση αυτών ), ενώ τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων (αντιπρόεδροι και σύμβουλοι) ευθύνονται μόνον αν λείπουν όλα τα αμέσως παραπάνω πρόσωπα και εφόσον ασκούν πραγματικά διαρκώς ή προσωρινά τα καθήκοντα των αρχικών υπόχρεων δηλαδή η ευθύνη αυτών είναι επικουρική…

Τέλος, από την γενική αρχή του δικαίου ότι ΟΥΔΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΣΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ (ultra posse nemo obligatur), παρέπεται ότι χωρίς τη δυνατότητα εκπροσώπησης εταιρείας, δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να διευθετηθεί οφειλή που φέρεται να έχει η εργοδότρια εταιρεία, δεδομένου ότι εκ της θέσεώς του ο ελεγχόμενος ως μη εκτελεστικό μέλος του Δ.Σ., μη έχον εκπροσωπευτική αρμοδιότητα, ρητώς οριζομένης αυτής για άλλα πρόσωπα, δεν μπορεί να πράξει οτιδήποτε για την αποτροπή της υπερημερίας.

Αναμνήσεις από το παρελθόν της Ενωμένης Ευρώπης...

Η Ενωμένη Ευρώπη δείχνει τα όριά της ; 

Εν έτει 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου δεχόταν υβριστικά σχόλια από τους Ευρωπαίους Εταίρους και ουδείς επέδειξε τις αναγκαίες πολιτικές αντιστάσεις για τη διατήρηση της ενότητας της Ευρώπης, πλην όμως... όλοι στο διάδρομο του έλεγαν "πόσο ωραία τα είπε"

Σε κανένα σημείο δεν αναφέρθηκε όμως στις δικές του ιστορικές πολιτικές ευθύνες...

http://www.youtube.com/watch?v=_R9xwXcyXok

Franz Kafka, "Vor dem Gesetz"

Vor dem Gesetz steht ein Türhüter. Zu diesem Türhüter kommt ein Mann vom Lande und bittet um Eintritt in das Gesetz. Aber der Türhüter sagt, daß er ihm jetzt den Eintritt nicht gewähren könne. Der Mann überlegt und fragt dann, ob er also später werde eintreten dürfen.

Ο Επίλογος από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη

Ήρθετε εσείς οι μεγάλοι μας πολιτικοί να μας λευτερώσετε, όταν σηκώσαμεν την επανάστασιν μόνοι μας κι’ αγωνιζόμαστε της πρώτες χρονιές με τους σημαντικούς της πατρίδος μας πολιτικούς – φαίνεται ο αγώνας εκείνος κι’ ο πατριωτισμός και η αδερφοσύνη οπού ’χαμεν αναμεταξύ μας.

Η σημασία της αρχής της επιείκειας για τον νομικό μας πολιτισμό

Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης

Ποινικός Λόγος 2/2004

Ι. Βασικό χαρακτηριστικό του νομικού μας πολιτισμού είναι ο ανθρωποκεντρισμός του. Κεντρικό δηλαδή στοιχείο του συνιστά η αξία του ανθρώπου. Γι' αυτό ο σεβασμός προς την αξία αυτή και η πληρέστερη δυνατή προστασία της αποτελούν τον βαθύτερο άξονα της λειτουργίας του Δικαίου. Πρωταρχικό δε εκφραστή της αξίας αυτής συνιστούν το Κράτος Δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Ευθύνη Υπουργών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους

Θεμιστοκλής Ι. Σοφός

Διδάκτωρ Νομικής (Βόννη), Δικηγόρος παρ΄ Αρείω Πάγω


Ο πυρήνας του προβληματισμού περί την ευθύνη των Υπουργών διαπνέεται από δύο διαμετρικά αντίθετες κατευθυντήριες σκέψεις: από τη σκέψη της θέσης ορίων στην ευθύνη του φορέα και από τη σκέψη ιδιαίτερα αυστηρών συνεπειών για την παράνομη συμπεριφορά του. Οι αντιλήψεις για τις ιδιαίτερα αυστηρές συνέπειες που επιβάλλονται λόγω της παράνομης συμπεριφοράς Υπουργού στερούνται πληρότητας του δικαιοκρατικού θεμελίου τους.

Η εξάρτηση του x

Διαβάζοντας το κλείσιμο ("...Σε αυτό το άρθρο υπάρχουν γνώμες, πραγματικά γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου...") μπορώ να πω οτι ο Β., quasi δημοσιογράφος - βλαχομπαρόκ ημιμαθής - wanna be rich editor Νεοελληνας, επιχειρεί να εισέλθει στα άδυτα της καθαρής λογικής και της φιλοσοφίας, υποδυομενος ότι γνωρίζει τι σημαίνει αξιολογικη κρίση. Θα έλεγε κανείς οτι το πρωτο στάδιο δικαιολογησεως του είναι μόνο η συγγνωστη νομική πλάνη, στην οποία τελεί όποιος πεπλανημενως πιστεύει οτι συντρέχουν οι προϋποθέσεις αρσεως του αδικου χαρακτήρα της δυσφήμησης (362, 367 ΠΚ κλπ.)

Όσα λέει όμως για το Χ. είναι λίγα, και ειδικά οσον αφορά στο θεμα της ασφαλειας, ο άνθρωπος υπήρξε πράγματι Υπουργός Ναρκισσιστικής Τραγωδίας (κατα το γνωστό ορισμό: "μιμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω..."), πιστώνοντας εις εαυτόν άνευ δικαιώματος κάθε εξέλιξη σε προσωπική επιτυχία απολαμβάνων διαρκώς τα εύσημα του Τυπου (μεταξύ άλλων τότε και του Κυρίου Β. ...).

Στη σύγχρονη Ελλαδα σπεύδει κανείς να απαξιώνει τα άξια επαίνου και να επαινεί τα ανάξια λόγου, αλλά χείρων αναδύεται γεγονός, όταν ανάξιοι απαξιώνουν ανάξιους, διότι τότε δεν έχουμε doppel negatio est affirmatio, αλλά τριπλή άρνηση, που καταλήγει πάλι σε αρνητικό πρόσημο. Δυστυχώς πρέπει ο αναγνώστης του Β. να συμφωνήσει με τον ανάξιο λόγου συγγραφέα και στη συνέχεια να τον αναγορεύσει τιμητή.

Τινά περί των αξιολογικων κρίσεων. Οι αξ. κρίσεις διαφέρουν απο τα πράγματα σε ενα: οι μεν αποδίδουν το πραγματικό, τα δε είναι το πραγματικό. Αν ο Β. παρουσιάζει γεγονότα από τη δράση του Χ., εκφέρει πράγματα με γραπτό λόγο, και δεν θα έπρεπε να απολογείται σε μια ιστορία "...δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν...", ομολογών έτσι το άδικο της συμπεριφοράς του και προσδοκών σε μια προϋπόθεση άρσεως του αδίκου χαρακτήρα της πράξης του.