Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Moral Hazards in connection to Greek Crisis. The New Labour in Greece

Moral Hazards in connection to Greek Crisis. The New Labour in Greece

Dr. Themistoklis Sofos, Ph.D. (Bonn) , Advocate (Athens)


The changes in the political situation and the debt reduction seemed to have put Greece on a track for a reversal of the negative spiral of derailed fiscal consolidation and austerity-induced recession, after two substantial haircuts on Greek sovereign debt, the PSI of February 2012 and the buy-back of December 2012, two gigantic bailout loans with unprecedented concessions on their repayment terms and even greater liquidity provision. Given this unparalleled international effort, Greece has not been able to exit its crisis and enter a path of economic recovery due to the systemic character of the crisis, and the problem of the "fragility of the eurozone", which creates a vicious circle of shocks being transmitted from the government to the banking sector and from the banking sector to the government. The experienced reactions are consistent with wider descriptions of the Greek mentality, and the handling of the crisis revealed by the Greek political system a failure of communication to the public of the need for austerity and the criticality of the situation, and co-ordination among political parties.
During the last three years, all thinking people in Greece are watching with some embarrassment and of course anxiously, statements and publications of the Finance Minister “Global Thinker and Local Actor” Yanis Varoufakis. Undoubtedly he is a man who has monopolized the interest of the entire world community more than Alexis Tsipras, PM. Coming from a class of people who know very well the university community and certainly their childhood diseases I defend people in the court room attempting to uphold the requirement of a fair trial and the prerequisite of the defendant’s fundamental rights. So my first interim finding, in terms of a “prosecution”, is that this government is ravenous for promotion and famished by publicity. Ι thought that my education does not allow me to stick to Yani’s external eccentric and bizarre reactions during his TV interviews, since it is not the only case but Yanis certainly was the case knocked louder in everyone's ears and eyes, moreover his aesthetic choices particularly helped in this direction and not unconsciously. Ι had to look for his writings and through reading understand his thoughts and especially motives and intentions. After reading his Global Minotaur and the Modern political Economics, his Game Theory and Rational Conflict, I found Yanis a sufficient academia and I am very glad he is not insane, moreover I am proud he knows exactly the terms of use during the academical negotiations.
Yanis can’t avoid his weakness, as all human beings; like another hermit scholar, who sat in his office writing incomprehensible articles and thick books, addressing to an international audience of about two hundred familiar people, the crisis broke his little oasis. He was found heard and read from crowds unknown, both in Greece and abroad. Yanis does not hide that he feels embarrassed. Especially when he has to deliver within two minutes, a view on an issue of timeliness.
Yanis’s six explanations of what happened, especially his toxic theories are really highly instructive as to the collapse of the banking system in the United States after 2008. But that problem was not associated with the Greek crisis, nor the Greek culture. Neither the reactions of the Greeks in any novelty. neither the systemic reaction of organized minorities disguised by the mantle of the unionism and the syndicalism. Yanis is right; adopting a guess where its internal logic doesn’t hold is wrong. But betting the fate of the world capitalism in such a conjecture is verging the crime.
Two economists, Robert Merton and Myron Scholes, received the Nobel Prize in 1997, and they were able to convince not only the jury of the Nobel prizes, but all mankind, for their ability to calculate the odds of facts to happen, such as a sequence of bankruptcies, which in the model itself considered impossible to be calculated.
Has Yanis thought that he may be verging the same crime? In his book, the Global Minotaur, also available in German, Greek, Italian, Spanish, Czech and, most recently, in Finnish, Yanis gives the explanation of what the government is doing today: The answer lies in the field of mass psychology rather than that of economics; economists did something that happened only in the realm of propaganda, which today is known as of marketing, they renamed ignorance and designated as a form of temporary knowledge, they renamed the uncertainty to a harmless risk, they renamed the inexplicable unemployment to a natural rate of unemployment. In Yanis’ words “…the artful deception by the economists concerns everyone, and not only the academia, behind every economic policy which has an incalculable impact on our lives is hidden a toxic economic doctrine…”. The elephant in the room, so to speak, is a stumbling Minotaur. Yanis argues that the current financial problems are connected to the emerging fault lines of the international monetary system. The US (the Minotaur) used to govern the international monetary system, but no more; and this crucially means that there is no surplus recycling mechanism that can reliably stabilise the world economy. As Manolis Glezos declared via his Movement for Active Citizens website “renaming the Troika into Institutions, the Memorandum of Understanding into Agreement and the lenders into partners, you do not change the previous situations as in the case renaming meat into fish.”
It is quite obvious that SYRIZA is now able to comprehend that the stabilisation of the world economy does not boot by disrupting the foundations of the European Unification. Nash’s equilibrium as a sign of respect in his memory could eventually be very helpful for this conclusion, since the Game Theory has been critically commented by Yanis; refinement of John Nash’s 1950 definition aim primarily to distinguish equilibria in which implicit commitments are credible due to incentives. One group of refinements requires sequential rationality as the game progresses. Another ensures credibility by considering perturbed games in which every contingency occurs with positive probability, which has the further advantage of excluding weakly dominated strategies.
Yanis has been accused that his obsession to highlight the international dimension of the crisis gives an alibi to the Greeks not to make the painful changes needed. Although he has never revealed why his good friend Joseph Halevi threw a huge scissors from his anger against him, I would instruct his friend to do it exactly the same way if he gives intentionally that alibi to the Greeks not to make the painful changes needed. Yanis argues that all political parties in Greece agree on a key position, which finds us all in line. We all would agree in Greece that the terms and conditions of Greece’s so-called bailout programs are unfair and that the troika of lenders (the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund) are imposing conditions on Greece that are permanently damaging the country’s social fabric and are impossible to fulfil. SYRIZA has a fundamental disconnect between understanding goods and rights, which has led them to a determination that freedom and security must be balanced.
Debunking that odious misconception we must say that rights, specifically natural rights, are intangible and enforceable existing a priori to any political or economic system. A good is a commodity or service that is a result of mixing of an individual’s labour and resources and either others’ labour, resources or both. One is the inherent product of human character and existence that cannot be exchanged or assigned – even via a market- and the other is derivative of one’s or another’s labour, which is freely transferable and developed for a market. Complicating this scheme somewhat is a theory of precedence of rights, for example, that the right to life precedes the right to property. Best way to illustrate this is Jean Valjean, the character of Les Miserables, who has stolen the bread to feed his starving family. Javert, the ardent police officer is the perfect example of legalists in Europe, as his moral code comports totally with the legal code. Now if Javert arrests Valjean for the crime of theft, is Javert right to do so? Thomas Aquinas, in Summa Theologiae opined that the natural law requires whatever material things a person possesses in superabundance be used to help the poor. John Locke similarly declared that, in the state of nature, the needy have a right to the surplusage of their fellows.
In the interest of transparency and for the information of the Greek people, the European Commission published in June 28th, 2015 the latest proposals agreed among European Commission, European Central Bank and International Monetary Fund, which took into account the proposals of the Greek government of 8, 14, 22 and 25 June 2015 as well as their talks at political and technical level. Discussions were ongoing with the Greek government on Friday night in view of the Eurogroup of the 27th of June 2015. The understanding of all parties involved was that this Eurogroup meeting should achieve a comprehensive deal for Greece, one that would have included not just the measures to be jointly agreed, but would also have addressed future financing needs and the sustainability of the Greek debt. It also included support for a Commission-led package for a new start for jobs and growth in Greece, boosting recovery of and investment in the real economy, which was discussed and endorsed by the College of Commissioners on Wednesday 24 June 2015. “However, neither this latest version of the document, nor an outline of a comprehensive deal could be formally finalised and presented to the Eurogroup due to the unilateral decision of the Greek authorities to abandon the process on the evening of 26 June 2015” (EC press release). The reason for the Greek authorities to abandon the process on the evening of 26 June 2015 is obviously the fact that PM Tsipras was assured that he would not achieve the parliamentary support for his agreements from his own party and in front of the threat of a tremendous defeat by his intraparty colleagues in a multicultural political union, he chose to leave the negotiations after a leer and return to Greece and, pretending that he was angry and/or disappointed, he asked the Referendum.
Indeed, we don’t need SYRIZA to remind us the folly in the logic of forcing a bankrupt government to take out huge new loans on the condition of savagely reducing national income an unavoidable result of harsh austerity during a deep recession. Yet, the governing coalition is acting again like a model prisoner, as the previous did, obeying instructions while, on the side, pleading for a rationalization of the imposed policies, terms, and conditions. Yanis believes that a way getting the European Union to treat Greece reasonably and raise the austerity measures is (a) to spearhead an immediate re-think of the ‘Greek Program’ through, first, the unilateral suspension of policies demanded by the troika, and (b) via the use, or threat of using, its veto power in the European Council; I am afraid that nothing of the above is feasible.
Yanis is now trying to turn his well experienced academical into political negotiations. Indeed, right now, Greeks neither want to leave the euro nor see the euro zone disintegrate, an eventuality likely to bring down the European Union. Yanis believes that Greeks know exactly what Europe’s approach to the crisis is, but he has to realize today that he doesn’t know them, he is misled thinking he knows them. Greeks just don’t want to hear about harsh austerity and loans. Greeks are interested in their quietness and silence. Greeks philosophise in their lives and they do not like the deadlocks, especially they hate when you squeeze them in blackmailing dilemmas, as the previous government did and the present does since it is blackmailing the dilemma posed by the deafening silence to the sirens of the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund.
But it is not only the Greeks, who think so, the whole Europe think in this way. Is it really the interest of the Greeks to find a solution that big, or they are likely to keep an intermediate standby, a temporary situation where no solution can be applied? The latter is a way of living in Greece. We live in an intermediate standby, we don’t have standard rules, we don’t know a standard legislature, we can’t experience a standard tax program. Greeks dream their quietness, silence and stability, they like when somebody meets progress and is considered as a successful person, provided he is at the position to prove that he has gained his status by labour and hard work and sweat; they get angry with the improvement of fellow human beings without a serious cv. But is it Greece that proud or the whole Europe? I think Greece is like Europe a small proud country.
In the words of Yanis the basic requirements for reform could be within existing European treaties. They include a mutualisation of servicing sovereign debt to be mediated by the E.C.B.; restructuring of the European banks by a European Stability Mechanism turned into a kind of European equivalent of America’s post-crisis Troubled Asset Relief Program and an investment and jobs program; but Yanis admitted that America’s policy was not followed by strengthening the unemployment insurance, nor they kept the basic pensions, or the deposit insurance while core public institutions like education and health are in a worse situation than before.
The real winner in 1989 was not democracy but capitalism, and Europe as a whole is now facing the task with which the Western Europe grappled by the 1930s, that is to form a sustainable relationship between the two. The recession of the thirties showed that democracy may not survive a major crisis of capitalism, and indeed the final triumph of democracy over communism would be unthinkable without the revised social contract that followed the Second World War. The end of full employment and cuts in welfare services make it more difficult to maintain this achievement, particularly in societies with aged populations. With the globalization of markets becomes increasingly difficult for nation states to hold their independence of action, yet still the markets, as evidenced by a series of panic and collapsing situations, generate their own social tensions and irrationality.
The globalization of labour also calls into question the prevailing conceptions of national citizenship, culture and tradition. It remains to be shown whether Europe will be able to open a path between the individualism of American capitalism and authoritarianism in East Asia by maintaining its own mix of social solidarity and political liberty. The faith of Europeans in themselves, which has its origins in Christianity, capitalism, the Enlightenment and the enormous technological superiority may lead them to believe that they constitute a solid cultural model for the whole world. This explains why many of the liberated countries of the former Soviet empire did not see the time to enter Europe. But what is Europe and what is its position in the world seems less and less clear. The only visionaries who accept the challenge are the Europeanists in Brussels, and the only vision offered is the vision of a more and more coherent European Union. Globally, Europe has lost its primacy, and perhaps it is what Europeans have difficulty accepting. However, compared with other historical periods and other parts of the world today, the inhabitants of Epirus enjoy a remarkable combination of individual freedom, social solidarity and peace.
If Europeans fail to surrender their desperate desire to define themselves with only one way, and if they can accept a more modest position in the world, then maybe they can cope more easily with the differences and disagreements which will not cease to mark their future, as marked their past.
In the words of Yanis Syriza’s electoral victory put them on the path of compromises that they are loath to make. Just as PASOK entered the government in 1981 with lofty left-wing pronouncements, which it quickly shed on its road to establishment-status, so SYRIZA’s leadership, under the extreme strains of negotiating Greece’s bankruptcy with Berlin, Frankfurt, and Brussels, may well discard SYRIZA’s radical agenda for social and economic change in Greece. It is a well-founded fear that SYRIZA’s leaders cannot afford to ignore.
Regarding the use, or threat of using Greece’s veto power in the European Council, things seem to be complicated. The EU has competence to make decisions only in those areas specified in the Treaties. Competence can be exclusive, joint with national governments, or supporting, with national governments having lead competence. The Lisbon Treaty added some policies to the responsibility of the European Union. Moreover, qualified majority voting was extended to policy areas that required unanimity according to the Nice Treaty. But the currently applicable voting system of the Council is still defined in the Treaty of Nice since its entry into force on 1 February 2003. The following conditions apply to taking decisions: Majority of countries: 50% + one, if proposal made by the Commission; or else at least two-thirds (66.67%) and Majority of voting weights: 74%, and Majority of population: 62%. The last condition is only checked upon request by a member state. In the absence of consensus, qualified majority voting is the Council's key way of decision-making. In terms of the statistics before Croatia became a member of the EU (1 July 2013), the pass condition translated into: At least 14 (or 18, if proposal was not made by the Commission) countries, at least 255 of the total 345 voting weights, at least 311 mil. people represented by the states that vote in favour. The last requirement is almost always already implied by the condition on the number of voting weights.
A sovereignty is won by the stream that favours the principles it seeks to promote. This stream is just the starting point. First the Greek society needs a serious and reliable reform stream against syndicalists, who have misunderstood the true meaning of promoting labour solidarity and labour rights. Thatcher climbed into power with such a stream against unions in UK. In favour of Reagan worked a feeling for an America confident and optimistic after feeling humiliated. Tiredness of longer than two decades of conservative rule paved the way for the domination of Blair and New Labour. In Greek society tiredness creates political introspection for the ruling and favourable conditions for the opposition. The average Greek is not ready to deal with long-term policies, want quick results, quick profits, quick turnaround, fast progress. This is why it constitutes a basic policy of many governments in the past which they lost power under “the policy of the mature fruit”, implemented by the opposition with simple Messiah statements and solutions which the government had no perception to think. Greece needs the new labour and pragmatists, discussing with citizens who are not aware of the legislation and intervene into the European mainstream with vigour, not with hostility. We must realize that we cannot lift the bars of the toll shouting "we do not pay". On the other side those bars must exist to give the citizen a safe highway. Citizens are angry since in Greece passed lots of money into the pockets of corruption. Citizens need to be reconciled with the principle of majority. The sovereignty of labour people is a reality in Greece. Greece can really be a small but proud country in Europe.
Dr. Themistoklis Sofos,
Ph.D. (Bonn),  
Advocate (Athens)

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Διαθήκη ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ



Ο αείμνηστος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου και δικηγόρος Αλέξανδρος Κατσαντώνης μέσα από δύο πολυσέλιδες διαθήκες, που συντάχθηκαν το 2011 και το 2013, κατ' ουσίαν αποδίδει στους οικείους του και στους ανθρώπους που τον περιέβαλλαν στο επαγγελματικό και κοινωνικό του περιβάλλον τα «δέοντα». Κάνοντας έναν απολογισμό ζωής, ευγνωμονεί και ευχαριστεί, αλλά και αποκηρύσσει μέλη της οικογένειας του και τους στενούς συνεργάτες του. Όπως διαφαίνεται μέσα από τα κείμενα των διαθηκών του, έφυγε από τη ζωή πικραμένος, στεναχωρημένος, απογοητευμένος από στενά του πρόσωπα, αλλά και χαρούμενος που βρέθηκαν δίπλα του άτομα που με τις πράξεις του εκδήλωσαν αμέριστη εκτίμηση και αγάπη στο πρόσωπο του. Σύμφωνα με τη διαθήκη αυτή, εγκαθιστά κληρονόμο του οε ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία του το γνωστό κοινωφελές ίδρυμα «Το Χαμόγελο του Παιδιού», ενώ στη σύζυγο του Λίντα Κατσαντώνη, που στάθηκε δίπλα του σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ασθένειας του, αν και επί χρόνια σε διάσταση, παρεχώρησε την επικαρπία πέντε μαγαζιών του επί της οδού Περικλέους στην Αθήνα, τα οποία μετά τον θάνατο της επιθυμεί να περιέλθουν και αυτά στο παραπάνω ίδρυμα.
Μέσα από μία κατάθεση ψυχής, φορτισμένη από μεγάλο πόνο, οργή και παράπονο, αναφέρει ότι αποκλείει από κάθε κληρονομικό δικαίωμα τη μοναχοκόρη του και «φυσική κληρονόμο του» Φρούλη, αναλύοντας με μια λεπτομερή παράθεση γεγονότων τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτήν τη «σκληρή» πράξη της ολοκληρωτικής της αποκλήρωσης. Χρεώνει στη μοναχοκόρη του ότι τον εγκατέλειψε, κυριολεκτικά, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν χαροπάλευε στην εντατική του νοσοκομείου «Αττικόν», αφού δεν μπήκε στον κόπο καν να τηλεφωνήσει για να μάθει για την πορεία της υγείας του. Όπως αναφέρει η μοναχοκόρη του, την τελευταία δεκαετία, οπότε και εγκατέλειψε το δικηγορικό του γραφείο, απέκοψε συστηματικά κάθε επαφή μαζί του, όχι μόνον επί προσωπικού επιπέδου, αλλά ακόμη και του επιπέδου τηλεφωνικής επαφή, έστω κατά τα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στην ονομαστική του εορτή κ.λπ. Όπως χαρακτηριστικά εκθέτει ο ποινικολόγος στο κείμενο της δημοσιευμένης διαθήκης του, «κατά τη διαδρομή των τελευταίων ετών δεν ξανάκουσα τη φωνή της μοναδικής μου κόρης, ούτε από τηλέφωνο, όταν την πρώτη φορά, κατά τον Φεβρουάριο τον 2006, διεκομίσθη στην εντατική του Νοσοκομείου «Ερρίκος Ντινάν» με έμφραγμα... «γενικώς, η μεταχείριση μου από την κόρη μου με έφερε πολλές φορές σε απόγνωση, όταν ύστερα από σειρά εμφραγμάτων δεν είχα κοντά μου το μοναδικό μου παιδί. Πέραν δε της συναισθηματικής βαρύτητας του γεγονότος, παρέμεινα και ουσιαστικά αβοήθητος λαμβανομένου υπ' όψιν ότι η σύζυγος μου είναι εξίσου υπερήλιξ, κυρίως όμως έχει σε μεγάλο βαθμό μειωμένη την όραση της και έχει χάσει σχεδόν εξ['ολοκλήρου την ακοή της, με αποτέλεσμα, παρά την καλή, της θέληση και προσπάθεια, να αντιμετωπίζω τη δίνη τριών εμφραγμάτων με την βοήθεια προσώπων όπως η πρώην γραμματέας μου, μία παραδουλεύτρα και ο εκάστοτε οδηγός μου», αναφέρεται αποσπασματικά στην διαθήκη την οποία δημοσιεύει το περιοδικό Full life. Τη διαθήκη του συμπλήρωσε το έτος 2013, με την οποία «μοίρασε» τα μετρητά χρήματα που διέθετε προς τη σύζυγο του, στην εκκλησία του χωριού του καθώς επίσης παρείχε την έγκριση του στον γνωστό δικηγόρο Θέμη Σοφό να επανεκδώσει τη μονογραφία του «Η αμέλεια εν τω ποινικώ δικαίω» και να απολαύσει τα οικονομικά ανταλλάγματα που θα προκύψουν από την έκδοση αυτή.
ΠΗΓΗ http://www.gossip-tv.gr/G-Specials/story/308503/pasignostos-ellinas-apoklirose-tin-kori-toy-deite-ti-anaferei-stin-diathiki-toy



Πασίγνωστος Έλληνας αποκλήρωσε την κόρη του! Δείτε τι αναφέρει στην διαθήκη του!

Απάντηση Δ.Σ.Α. στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ 
                ΑΘΗΝΩΝ 
    Αθήνα, 30/07/2014
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ
Με ανακοίνωση της 25-7-2014 η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) απαντά στις δύο ανακοινώσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ) με ημερομηνία 15.7. και 24.7.2014 που αφορούν την δίκη που διεξάγεται στο Β’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών.
Η ανακοίνωση της ΕΔΕ στηρίζεται σε ανακριβή δεδομένα για τη μέχρι τώρα διαδικασία και οδηγείται έτσι σε εσφαλμένα συμπεράσματα για τους υπαιτίους των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί αλλά και για τα μέσα της θεραπείας τους.
Ειδικότερα:

  1. Δεν είναι ακριβές ότι στις δύο πρώτες συνεδριάσεις του δικαστηρίου της 2.5. και 12.5.2014 «είχε ήδη γίνει έναρξη της εκδίκασης της υπόθεσης» ούτε ότι «είχαν νομιμοποιηθεί» οι συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων. Αντιθέτως, δεν είχε γίνει ουσιαστική ούτε καν τυπική έναρξη της συζήτησης της υπόθεσης, δεδομένου ότι σε καμία από τις δύο πρώτες συνεδριάσεις δεν είχε γίνει νομιμοποίηση του πολιτικώς ενάγοντος Ελληνικού Δημοσίου (αυτή έγινε το πρώτον στην ένατη συνεδρίαση της 24.7.2014). Εξάλλου, δυο εκ των συνηγόρων υπεράσπισης ήταν απόντες λόγω παράστασής τους σε άλλες δίκες στις δύο πρώτες συνεδριάσεις του δικαστηρίου.
  2. Επειδή ακριβώς δεν είχε γίνει έναρξη της συζήτησης της υπόθεσης, στη δεύτερη μετά διακοπήν συνεδρίαση της 10.6.2014, το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση, με την οποία διέκοψε τη δίκη για την 12.6.2014, προκειμένου οι συνήγοροι να λάβουν άδεια από τον ΔΣΑ για να παραστούν στην διαδικασία. Με την απόφαση αυτή το δικαστήριο δέχτηκε ότι η υπόθεση εμπίπτει στην απόφαση του ΔΣΑ και της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων περί αποχής των δικηγόρων στην δεύτερη μετά διακοπή συνεδρίαση των δικαστηρίων για τις υποθέσεις των οποίων δεν έχει αρχίσει η εκδίκαση.
  3. Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων υπέβαλαν την 11.6.2014 αιτήσεις στον ΔΣΑ για να τους χορηγηθεί άδεια να παραστούν στη διαδικασία. Ο ΔΣΑ απέρριψε τις αιτήσεις αυτές, διότι δεν συνέτρεχε λόγος κατ’ εξαίρεση χορηγήσεως άδειας παραστάσεως. Πράγματι, δεν επέκειτο συμπλήρωση της παραγραφής των πράξεων που αποδίδονται στους κατηγορουμένους ούτε συμπλήρωσης των ανωτάτων ορίων της προσωρινής κράτησης, αφού για τους δύο κατηγορουμένους που κρατούνται, το 18μηνο συμπληρώνεται τον Μάρτιο του έτους 2015. Σημειωτέον ότι πρόκειται για δίκη με τέσσερις μόνο μάρτυρες κατηγορίας, ώστε η διάρκειά της να μην αναμένεται να είναι μακρά. Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων δήλωσαν μετά ταύτα ότι απέχουν από τα καθήκοντά τους, συμμορφούμενοι με τη σχετική απόφαση του ΔΣΑ. Τούτο όφειλαν να πράξουν οι συνήγοροι, αφού ο ΔΣΑ είχε απορρίψει, ορθώς, την αίτησή τους να τους χορηγηθεί άδεια παραστάσεως στη δίκη.
  4. Η απόφαση των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας περί αποχής από τη δεύτερη μετά διακοπήν συνεδρίαση εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις, ανεξαρτήτως του αριθμού των υποθέσεων που εισάγονται προς εκδίκαση. Από την αποχή λοιπόν δεν εξαιρούνται, υπό το ισχύον καθεστώς, οι υποθέσεις που εισάγονται μόνες τους προς εκδίκαση, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΕΔΕ. Αν η ΕΔΕ ή άλλοι ενδιαφερόμενοι θεωρούν ότι η απόφαση της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων πρέπει να τροποποιηθεί στο σημείο αυτό, ώστε να εξαιρούνται της αποχής οι υποθέσεις που είναι οι μοναδικές στο έκθεμα, μπορούν να υποβάλλουν τις αιτιολογημένες προτάσεις και απόψεις τους, οι οποίες θα μελετηθούν με προσοχή.
  5. Η αποχή των δικηγόρων αποτελεί νόμιμο και υποχρεωτικό λόγο αναβολής των υποθέσεων σύμφωνα με το άρθρο 349 παρ. 7 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Η δήλωση των συνηγόρων ότι απέχουν τηρώντας την απόφαση του Δικηγορικού Συλλόγου στον οποίο ανήκουν, αποτελεί, επομένως, συμμόρφωση σε νόμιμη υποχρέωσή τους. Οι συνήγοροι ζήτησαν από το δικαστήριο στις 12.6.2014 να αναβληθεί η συζήτηση της υπόθεσης για τον επόμενο, μήνα με την αυτήν Προεδρεύουσα, όπως προβλέπει ο Ν. 4022/11 (άρθρο 4 παρ. 2). Το δικαστήριο εντούτοις απέρριψε το νόμιμο αυτό αίτημα και η Προεδρεύουσα προχώρησε στον αυτεπάγγελτο διορισμό συνηγόρων στους κατηγορουμένους, μολονότι αυτοί δεν στερούνται συνηγόρων της επιλογής τους. Οι δικηγόροι που διόρισε διαδοχικά η Προεδρεύουσα από τον κατάλογο της νομικής βοήθειας, δήλωσαν αδυναμία να ασκήσουν τα καθήκοντά τους. Τούτο είχαν υποχρέωση να πράξουν, δεδομένου ότι δεσμεύονται και αυτοί από την απόφαση περί αποχής και επιπλέον διότι οι συνήγοροι νομικής βοήθειας διορίζονται σε κατηγορουμένους που στερούνται συνηγόρου, πράγμα που δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Γι’ αυτό η απόφαση του δικαστηρίου να διαβιβάσει τα πρακτικά της δίκης στην Εισαγγελία προκειμένου να διωχθούν για απείθεια οι τέσσερις δικηγόροι – μέλη του ΔΣΑ που δήλωσαν αδυναμία να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, είναι αντίθετη προς το νόμο και αποτελεί εκδήλωση βαθύτατα αντιδικηγορικής συμπεριφοράς.
  6. Η Προεδρεύουσα απέβαλε τέσσερις φορές παρά τον νόμο από την αίθουσα τον συνήγορο του πέμπτου κατηγορουμένου Θ. Σοφό, με την συνδρομή της αστυνομικής δύναμης. Ο Θ. Σοφός είχε δηλώσει ήδη από την πρώτη συνεδρίαση ότι εκπροσωπεί δια πληρεξουσίου τον πέμπτο κατηγορούμενο και το δικαστήριο δέχτηκε την δια πληρεξουσίου παράσταση του κατηγορουμένου αυτού. Όταν εντούτοις ο Θ. Σοφός δήλωσε ότι απέχει, όπως και οι συνήγοροι άλλων συγκρατουμένων, η Προεδρεύουσα δεν διόρισε στον πέμπτο κατηγορούμενο αυτεπαγγέλτως συνήγορο, όπως έπραξε για άλλους συγκατηγορουμένους, αλλά προχώρησε στην ερήμην του διεξαγωγή της δίκης. Την απολύτως δικαιολογημένη και νόμιμη προσπάθεια του Θ. Σοφού να επισημάνει με κόσμιο τρόπο τον παράνομο χαρακτήρα της ερήμην για τον εντολέα του διεξαγωγής της δίκης και να θεωρηθεί ο εντολέας του δικονομικώς παρών ώστε να έχει τα αντίστοιχα δικαιώματα, θεώρησε παρά τον νόμο η Προεδρεύουσα ως διατάραξη της συνεδρίασης και διέταξε τετράκις την αποβολή του από την αίθουσα, μολονότι αυτό ρητώς απαγορεύεται από τον νόμο (ΚΠΔ 36 παρ. 2).
  7. Με τα ανωτέρω δεδομένα ο ΔΣΑ όφειλε να παρέμβει και να διαμαρτυρηθεί δημοσίως για τη μη σύννομη και εχθρική προς τους δικηγόρους συμπεριφορά της Προεδρεύουσας, η οποία είχε την κύρια ευθύνη για την διεξαγωγή της διαδικασίας με τον προπεριγραφόμενο απόλυτα αντικανονικό τρόπο. Μάλιστα, στην συνεδρίαση της 26.7.2014 το δικαστήριο, παρά την έκκληση του παρισταμένου Προέδρου του ΔΣΑ να τηρηθεί η νομιμότητα, έλαβε την εξοργιστική απόφαση να διεξαγάγει την δίκη χωρίς συνηγόρους, κάτι που δεν έχει συμβεί στην νεότερη δικαστική ιστορία ούτε στα χειρότερα τυραννικά καθεστώτα.
Ο ΔΣΑ και τα μέλη του επιθυμούν, όπως και οι δικαστές και οι εισαγγελείς, την ομαλή και δίκαιη διεξαγωγή των δικών. Ο λόγος που η επίμαχη δίκη δεν έχει προχωρήσει, είναι η πείσμων και αντίθετη προς το νόμο άρνηση του δικαστηρίου να αναβάλει, ήδη από τις 12 Ιουνίου, την δίκη για τον επόμενο μήνα, όπως ζήτησαν οι απέχοντες συνήγοροι, και η αλυσιτελής προσπάθεια να διεξαγάγει την δίκη με αυτεπαγγέλτως διαδοχικά διοριζόμενους συνηγόρους ή, ακόμη χειρότερα, χωρίς καθόλου συνηγόρους.
Ο ΔΣΑ είναι αρωγός στην επιδίωξη της Πολιτείας να εκδικάζονται οι εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις χωρίς καθυστέρηση. Πιο σημαντική, όμως, από την ταχεία διεξαγωγή των δικών είναι η τήρηση των εγγυήσεων του κράτους δικαίου και η διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των κατηγορουμένων πολιτών, με πρώτιστο αυτό της αποτελεσματικής υπεράσπισης.
Καλούμε γι’ αυτό την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων σε ουσιαστικό διάλογο για να επιλυθούν με καλή πίστη τα προβλήματα που έχουν ανακύψει προς όφελος της Δικαιοσύνης και των Ελλήνων πολιτών που οφείλουμε άπαντες να υπηρετούμε.

Συνέντευξη στη Γιάννα Παπαδάκου Ιούλιος 2014

http://www.alpha989.com/Interview.aspx?a_id=69197

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Δημοσιοποιηθείσα συνομιλία ενός πολιτικού προσώπου δεν έχει κατ΄ ανάγκην πολιτικό χαρακτήρα

Ευρέως διαδεδομένη αντίληψη συνιστά η παραδοχή ότι κάθε γεγονός, εγειρόμενο στη  δημοσιότητα ως αντικείμενο πολιτικού ενδιαφέροντος, μπορεί να αξιολογείται απομονωμένα από τις παραμέτρους που συμπροσδιορίζουν τις νομικές του διαστάσεις.  
Έτσι ένα γεγονός του δημοσίου κοινωνικού βίου χαρακτηρίζεται συχνά ως πολιτικό σφάλμα, πολιτική απόφαση, ή πολιτική πράξη, χωρίς αυτό να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα του ισχύοντος θετού δικαίου, υπό το πρίσμα του εκάστοτε εφαρμοστέου κανόνα δικαίου.  
Θα έλεγε κανείς ότι η διάκριση είναι άγνωστη στους δημοσιολογούντες, και μάλιστα θα παρουσίαζε ως έλλειμμα πνευματικής τους καλλιέργειας, εάν μπορούσε να υποστηρίξει με βεβαιότητα, ότι η διάκριση μεταξύ νομικού και πραγματικού ζητήματος είναι (και) για τους νομικούς επιστήμονες ένα αυτονόητο συλλογιστικό ενέργημα. Κατά πόσον συναρτάται όμως η διάκριση μεταξύ του νομικού και πραγματικού ζητήματος, όπως αυτή αφορά στη νομική αξιολόγηση μίας δικαιϊκής ή δικαστικής πρότασης προς τη διάκριση μεταξύ του δικαιϊκού και του πολιτικού, ή ακόμη και του δημοσίου και του ιδιωτικού ζητήματος; Είναι το δημόσιο και το ιδιωτικό, το ίδιο διακριτές έννοιες, όπως το δικαιϊκό και πολιτικό ζήτημα;  
Για να μπορέσει κατ΄αρχάς να προσεγγίσει κανείς το χαρακτήρα ενός συμβάντος ως πολιτικού, τούτο μπορεί να οφείλεται είτε σε υποκειμενικούς λόγους, διότι το συμβάν μπορεί να προέρχεται ή να αφορά άμεσα σε ένα πολιτικό πρόσωπο ή τη συμπεριφορά ενός πολιτικού ή τη σχέση του με ένα άλλο συμβάν, το οποίο χωρίς την παρουσία του πολιτικού προσώπου, το συμβάν δεν θα είχε απολύτως κανένα ενδιαφέρον· είτε σε αντικειμενικούςδιότι το συμβάν μπορεί να μην προέρχεται από έναν πολιτικό, αλλά να αφορά σε μία πολιτική πράξη, ένα ψήφισμα, μία διαγραφή, ένα δημόσιο διάλογο. Και στις δύο περιπτώσεις, οι οποίες μπορεί να (μην) είναι διαζευκτικώς συντρέχουσες, το πολιτικό ενέργημα έχει δημόσιο, και όχι ιδιωτικό, χαρακτήρα, αλλιώς δεν θα ήταν αντικείμενο αξιολόγησης ως πολιτικού, αλλά ως ιδιωτικού συμβάντος, όχι όμως κατ΄ ανάγκην αδιάφορου, υπό την προϋπόθεση, ότι κατέστη προσιτό, το ιδιωτικό συμβάν, με νομικώς επιτρεπτή προσέγγιση. Καθίσταται φανερό, ότι το ιδιωτικό δεν αποδίδει με σαφήνεια το όριό του (από ή) προς το δημόσιο, πλην εάν προσεγγίσει κανείς μόνον τις δικαιϊκές τους διαστάσεις.
Μία μη δημοσιευθείσα ιδιωτική συζήτηση μεταξύ του Αντώνη Σαμαρά και της Άνγκελα Μέρκελ, παρά την αδιαμφισβήτητη ιδιότητα των πολιτικών προσώπων που την ενήργησαν, έχει τον ίδιο πολιτικό χαρακτήρα, ανεξάρτητα από το εάν αυτή δεν δημοσιοποιείται, ενώ δεν εισήλθε ποτέ στη σφαίρα του ιδιωτικού, του ούτως ή άλλως προστατευόμενου άβατου ιδιωτικού βίου.  
Η νεωτερικότητα της πολιτικής εννοιολογίας προσθέτει στο επίκεντρο του δημοσίου ενδιαφέροντος το περιεχόμενο των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε τέτοιο βαθμό, που θα έλεγε κανείς ότι προσδιορίζει πλέον το επίπεδο της δημοκρατίας και το ρόλο που το κράτος επιτελεί στην κοινωνία. Η ιδιότητα του πολίτη αποκτά μία οικουμενική διάσταση και επιχειρείται να προσδοθούν στην κοινωνία υπερεθνικά χαρακτηριστικά, στον πολίτη μία μεταεθνική πολιτειότητα (post-national citizenship) στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης ως μέλους μίας παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών (global civil society). Οι διακρίσεις αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από την διεύρυνση του ιδιωτικού προς το δημόσιο, μέσα από την αυστηρή οριοθέτηση του πρώτου από το δεύτερο, και η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή του πολίτη στο δημόσιο βίο καθορίζεται από την οικειοθελή έξοδό του από την πάντοτε προστατευόμενη σφαίρα του ιδωτικού.
Θα έλεγε κανείς, ότι με αυτήν την οικουμενική διάσταση διατηρεί ο πολίτης την αριστοτελική του διάσταση υπό την έννοια ότι ως πολίτης «διαπλώς ουδέν των άλλων ορίζεται ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής», όπου το μετέχειν νοείται ως οικειοθελής έξοδος από το κέλυφος της ιδιωτικής σφαίρας της προσωπικότητας και ως άσκηση του δικαιώματος της ελεύθερης ανάπτυξής της. Η διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου προσδιορίζεται με κύριο γνώμονα τη νομική εννοιολογική προσέγγιση μιας «τριτενέργειας» ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (βλ. ΣτράγγαΗλιοπούλου Τ., Η τριτενέργεια των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, 1990). Υποστηρίζεται ότι η τριτενέργεια των θεμελιωδών δικαιωμάτων λειτουργεί σε τρία επίπεδα, και δη α) τη δέσμευση το κράτους από τα θεμελιώδη δικαιώματα τόσο κατά τη νομοθέτηση κανόνων ιδιωτικού δικαίου, όσο και κατά την απονομή δικαιοσύνης στις ιδιωτικές διαφορές, β) την υποχρέωση του ίδιου του δικαστή να εφαρμόζει κατά την ερμηνεία των κανόνων του ιδιωτικού δικαίου τη γενική κατευθυντήρια κοινωνικοπολιτική γραμμή που θέτουν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα
δικαιώματα, και γ) τη δέσμευση των ιδιωτών στις ιδιωτικού δικαίου σχέσεις τους από τα θεμελιώδη δικαιώματα (βλ. ΣτράγγαΗλιοπούλου Τ., Η θεωρία της τριτενέργειας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ΕλλΔικ 2001, 1528, της ιδίας, Χρήση παρανόμως κτηθέντων αποδεικτικών μέσων και δικαίωμα υπεράσπισης του κατηγορουμένου - Η αποδεικτική απαγόρευση του άρθρου 19 παράγραφος 3 του αναθεωρηθέντος Συντάγματος Πρόλογος Νικολάου Κ. Ανδρουλάκη, “Human Rights - Menschenrechte - Droits de l’homme - Ανθρώπινα Δικαιώματα”, τόμος 5, Εκδόσεις Αντ.Ν.Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2003, σελίδες 133, R. Alexy, Die Theorie der Grundrechte, 485).  
Εφόσον οι ιδιώτες δεσμεύονται στις ιδιωτικού δικαίου σχέσεις τους από τα θεμελιώδη δικαιώματα, τότε θα πρέπει να αντιλαμβάνονται ποια γεγονότα είναι πραγματικά – οντολογικά και ποια πράγματα συνιστούν νομικάαξιολογικά ζητήματα, και ως εκ τούτου ενδεχομένως και πολιτικά. Από νομικάαξιολογικά ζητήματα μπορεί να προκύψουν και πολιτικά, κάτι που δεν συμβαίνει από τα απλώς πραγματικάοντολογικά. Και τούτο διότι τα τελευταία είναι κάθε τι που μπορεί να γίνει αντιληπτό με τις αισθήσεις χωρίς να μεσολαβεί κάποια αξιολόγηση επί τη βάσει συγκεκριμένων παραμέτρων. Το λεγόμενο «πολιτικό αισθητήριο» είναι επομένως ένας αστικός μύθος, ο οποίος δίνει τη θέση του στην πολιτική αξιολόγηση με, αμιγώς ή μη, νομικά κριτήρια. Όπως εύστοχα αποδίδει ο ΓΜητσόπουλος, τα πράγματα περιγράφονται, ενώ οι έννοιες ορίζονται.  
Η άρχουσα στην ελληνική επιστήμη γνώμη δέχεται ότι είναι δυνατός ο εννοιολογικός διαχωρισμός των νομικών από τα πραγματικά ζητήματα, και μάλιστα με καθαρώς λογικά κριτήρια, και ειδικότερα στη βάση της αντιδιαστολής ανάμεσα στο "είναι" και το "δέον", δηλαδή ανάμεσα στις οντολογικές και στις δεοντικές κρίσεις. Νομική έννοια είναι κάθε έννοια που συνιστά στοιχείο του κανόνα δικαίου (βλ. Engisch, Einführung in das juristische Denken, 1956 σελ. 108). Και τούτο, επειδή το πλάτος και το βάθος της προσδιορίζονται με κριτήρια που αντλούνται από τους κανόνες του δικαίου, ενώ ο νομικός χαρακτηρισμός γίνεται με τη βοήθεια της λεγόμενης προκαθεστηκυίας υπαγωγής, δηλαδή της υποθετικής εκείνης υπαγωγής, με την οποία προσδιορίζεται η τελολογική δυνατότητα να εξομοιωθεί η ατομική περίπτωση μεκείνες που συνιστούν περιεχόμενο του πραγματικού του εφαρμοζόμενου κανόνα δικαίου (βλ. Γ. Μητσόπουλου, Η διάκρισις πραγματικού και νομικού ζητήματος εν τη αναιρετική διαδικασία, ΝοΒ 15 [1967] 945 επ. Βλ. ήδη και Zur Trennung von Rechts- und Tatfrage, ZZP120 [2007] 107).
Η διάκριση ανάμεσα, αφενόςστην οντολογική κρίση για τη συνδρομή της ατομικής περίπτωσης, αφετέρου, στην προκαθεστηκυία υπαγωγή και, εκ τρίτου, στην πραγματική υπαγωγή που επακολουθείείναι δυνατή σε κάθε περίπτωση. Τα πράγματα περιγράφονται, ενώ οι έννοιες ορίζονταιόταν η περιγραφή είναι χαρακτηριστική, ενώ εξ άλλου πραγματικό ζήτημα συγκροτούν τα πραγματικά γεγονότα (δηλαδή κάθε τι που μπορεί να γίνει αντιληπτό με τις αισθήσεις), καθώς και οι αξιολογικές κρίσεις που έχουν ως αντικείμενο το "αξιολογικώς είναι", όπως στην περίπτωση της κρίσης από δύο ζωγραφικούς πίνακες ποιός είναι ο ωραιότερος.  
Ο πολιτικός προσδιορισμός ενός γεγονότος δεν ταυτίζεται με μία οντολογική περί τα πράγματα κρίση, αλλά συνιστά εκτιμητική κρίση στηριζόμενη σε ορισμένη πραγματικήενίοτε δε και προκαθεστηκυία (νομική) υπαγωγή.
Πάλι: Η δημοσιοποιηθείσα συνομιλία ενός πολιτικού προσώπου δεν έχει κατ΄ ανάγκην πολιτικό χαρακτήρα, αλλά (μπορεί να)  είναι μία πραγματική κατάσταση, που αξιολογείται απλώς ως αξιόποινη πράξη. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν αποδίδει ασφαλή κριτήρια για το χαρακτηρισμό της ως πράξης με πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά παραμένει στη σφαίρα μίας οντολογικής κρίσης για τη συνδρομή μίας πραγματικής κατάστασης. Δεν διαφέρει σε πολλά από την δι΄αθεμίτων μέσων υποκλοπή ιδιωτικής συνομιλίας κατηγορουμένου για πώληση ναρκωτικών ουσιών, η οποία δεν μπορεί να γίνει δεκτή, ως παρανόμως κτηθέν αποδεικτικό μέσο, αντίθετο με το δικαίωμα υπεράσπισης του κατηγορουμένου, αφού συνιστά ρητώς αποδεικτική απαγόρευση εκ του άρθρου 19 παρ. 3 του Συντάγματος.
Μπορεί να έχει ενδιαφέρον, δεν συνιστά όμως νομικό γεγονός, όπως ακριβώς και η (υποκλαπείσα ιδιωτική) συνομιλία του πολιτικού προσώπου μπορεί να έχει ενδιαφέρον, δεν συνιστά όμως πολιτικό γεγονός. Η ένταξή της στις εννοιολογικές προϋποθέσεις του «πολιτικού» συνιστά πολιτική αμετροέπεια μακράν του θετικού δικαίου.  
Ο χρήστης της έννοιας του «πολιτικού» μάλλον άλλο πράγμα εννοεί και αλλιώς το εκφράζει. Προφανώς ενοχλείται «ηθικά», αλλά επειδή δεν επιτρέπει στον εαυτό του να «ηθικολογεί», προτιμά, λόγω της εικαζόμενης εννοιολογικής εγγύτητας, να «πολιτικολογεί» ως προτιμώτερη στάση έναντι της δέουσας αξιολόγησης προς το εκάστοτε υπό κρίση συμβάν. Συγχέει πολλές φορές το ηθικόν με το πολιτικόν, εκ των οποίων ουδέν ταυτίζεται με το δίκαιον. Καλό θα είναι λοιπόν να έχει κατά νου, ότι εφόσον η διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου προσδιορίζεται με κύριο γνώμονα τη νομική εννοιολογική προσέγγιση μιας «τριτενέργειας» ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και δεδομένου ότι τόσο το κράτος όσο και ο δικαστής δεσμεύονται από τα θεμελιώδη δικαιώματα, κατά τη νομοθέτηση αφενός, κατά την ερμηνεία κανόνων δικαίου αφετέρου, πολλώ δε μάλλον ο ιδιώτης – πολίτης, που εκφέρει δημόσιο λόγο, δεσμεύεται από αυτά και με βάση αυτά (τα θεμελιώδη δικαιώματα), οφείλει να αξιολογεί, ποία συμβάντα είναι απλά πραγματικά περιστατικά, και ποία είναι νομικά ζητήματα ή πολιτικά γεγονότα
*Το άρθρο έστειλε προς δημοσίευση ο κ. Θεμιστοκλής Ι. Σοφός 

Διδάκτωρ Νομικής Πανεπιστημίου Βόννης – Δικηγόρος παρ΄ Αρείω Πάγω